AA Home > Reizen en vakantie > Reisverhalen > Dennis' noordoost reis
Reisverslag: Philadelphia, New York City, Washington DC
Door Dennis Kroese, AllesAmerika.com webmaster
Ik had gezegd dat ik geen reisverslag van mijn vakantie zou maken, maar deze uitgebreide samenvatting komt toch aardig in de buurt. Ik geef echter geen beschrijving van uur tot uur, maar eerder een algemeen verslag van wat er elke dag gebeurde. Hopelijk geeft dat toch een redelijk beeld van mijn erg ongewone vakantie.
De reis begon op 11 december 2003 en leidde van Philadelphia (verslag op deze pagina) naar New York City en eindigde op 22 december 2003 in Washington, DC.
Reageren op dit reisverhaal kan hier.
11 december: vliegreis naar Philly
In alle vroegte vertrokken ik en mijn broertje Steven vanaf Schiphol met Delta Airlines naar Philadelphia. De vliegtickets hadden we eerder via de op AllesAmerika.com aanwezige link besteld. Op het afgrijselijk lelijke, ongezellige en slecht onderhouden JFK vliegveld in New York moesten we vier uur wachten op onze aansluitende vlucht naar Philadelphia, waar we opgewacht zouden worden door mijn goede Amerikaanse vriend Scott. Ik ken Scott al sinds mijn studententijd, toen ik in 1998 als uitwisselingsstudent naar zijn "college" was gekomen.
De vakantie waar we zojuist aan begonnen waren, was eigenlijk vanwege Scott tot stand gekomen; hij had mij namelijk uitgenodigd voor zijn huwelijk met vriendin Catherine op 13 december. Hoewel ik erg graag aanwezig wilde zijn, vond ik het een beetje zonde om alleen het huwelijk bij te wonen en vervolgens weer naar Nederland te vertrekken. Dus heb ik samen met Steven onderzocht wat ook nog leuk zou zijn om te doen, en hierbij kwamen vrij makkelijk New York City en Washington, DC, naar boven.
Op het vliegveld van Philly werden we echter opgewacht door Catherine, een erg leuke meid die ons onmiddellijk van harte verwelkomde en zelfs een klein toertje door de stad gaf, ondanks dat het al zeven uur 's avonds was en zowel zij als wij uitgeput waren. Hierna gingen we naar haar appartement op de campus van de universiteit waar ze werkte, waar we de komende nachten zouden doorbrengen.
12 december: huwelijksvoorbereiding
Scott had mij gevraagd om in zijn "wedding party" te zitten, wat betekent dat ik samen met zes andere vrienden van hem de mannelijke tegenhangers van de overbekende bruidsmeisjes vormde, een bijzonder grote eer. Eén van de zeven was ook de "best man". We reden naar een dorpje net over de Delawarerivier in New Jersey, waar we alle zeven een gelijk uitziend (gehuurd) pak aangemeten kregen.
Deze dag was één grote chaos, want we reden van hot naar haar omdat er mensen van het vliegveld opgepikt moesten worden, de pakken gepast moesten worden, mensen bij het hotel gedropt moesten worden, enzovoorts. Dit was nogal een gehannes met "wie rijdt met wie mee" omdat zelfs grote Amerikaanse auto's maar zoveel mensen kunnen herbergen.
In de middag werden Steven en ik gedropt bij een Best Western waar ook andere gasten logeerden en waar ik onder andere enkele oude bekenden van Bellarmine College ontmoette. Ondanks het feit dat we elkaar soms drie tot vijf jaar niet hadden gesproken, was alles weer net als de dag van gisteren. Erg gezellig.
We gingen een late lunch halen bij een typisch Amerikaanse diner, waar we overheerlijk typisch Amerikaans eten tot ons namen. Een echt genoegen. Daarna besloten Steven en ik eens te gaan rondwandelen in de omgeving, maar dit was geen echt succes. Het dorpje waar we verbleven was enorm uitgestrekt en we zaten midden in een commercieel gebied waar lopen een onbekend fenomeen was.
Er was geen stoep te bekennen, laat staan iemand die aan het wandelen was. We waren letterlijk de enigen die door deze buurt van enorme vierkante plaatstalen gebouwen liepen. Tot ons groot vermaak waren we dan ook een echte attractie voor de bestuurders van de auto's die voorbijreden en die ons overduidelijk voor gek versleten.
's Avonds was het tijd voor de "rehearsal dinner", oftewel de oefening voor het huwelijk. We gingen met alle groomsmen en bridesmaides naar de plaatselijke kerk, waar de priester of was het nou dominee?) met ons het ritueel van de volgende dag doorliep. Dit zou pas zijn tweede huwelijk worden en de man was dus nogal chaotisch, maar dat mocht mijn pret niet drukken. Ik had het naar m'n zin.
Daarna werd echt katholiek gefeest. We reden met de hele groep (ca. 35-40 man bestaande uit familie en hechte vrienden) naar een restaurant en deden ons tegoed aan ofwel een groot stuk "beef" ofwel heerlijke zalm. Uiteraard was dit een uitgelezen mogelijkheid voor mij om de banden met mijn oude vrienden weer eens aan te halen.
13 december: het huwelijk
Cat had de nacht bij haar ouders doorgebracht, maar Scott was wel met ons en twee andere gasten in het appartement op de universiteit gebleven. Het gevolg was dat we met z'n allen direct getuige waren van de grote dag, van het prille begin tot het late eind.
Allereerst moesten we weer naar de winkel in New Jersey waar we de pakken huurden, want ze moesten nu opgepikt worden. Daarna was het tijd voor een brunch bij PB's, waar ik mijn allerfavorietste ontbijt at: French Toast met ahornsiroop en bacon. Heerlijk.
Daarna terug naar de Best Western, de groep bruidsjonkers verzamelen, de pakken aandoen, en dan op naar het huis van de ouders van Cat terwijl Scott met zijn ouders alvast doorreed naar de kerk. Het huis bleek prachtig versierd te zijn voor de kerstperiode, en binnen stond één van de mooiste kerstbomen die ik ooit gezien heb. Smaak hadden deze mensen in ieder geval.
Het was een gezellige boel, want eenmaal binnen werden we opgewacht door de bruid en haar zeven bruidsmeisjes. Van zenuwachtigheid geen spoor, wel werden er veel foto's gemaakt, ook door de officiële fotografe. Cat's vader nodigde alle bruidsjonkers uit op een dronk, en de whiskey werd door allen tegelijkertijd naar binnen geklokt. Kwart voor twee werden we met z'n allen in de enorme limobus gestouwd die was komen voorrijden en toen was het op weg naar de kerk.
Stipt om twee uur kwamen we bij de kerk aan en gingen we naar binnen om onze posities in te nemen. We zagen Scott nog even, maar die gebaarde dat we maar snel voorin de kerk op een rijtje moesten gaan staan.
Vervolgens begon de plechtigheid zoals we geoefend hadden. Van achter uit de kerk kwamen de bruidsmeisjes één voor één aanlopen, en als ze halverwege waren moest één van ons naar haar toelopen, haar arm laten inhaken en naar voren lopen. Vooraan bij het altaar een buiging maken, vervolgens uit elkaar gaan en op de toegewezen plaats gaan zitten.
Als laatste kwam natuurlijk de prachtige bruid aan haar vader's arm aanlopen, en voorin de kerk werd ze opgewacht door haar toekomstige man. Haar vader gaf haar netjes af en ging zitten.
De plechtigheid was deels heel traditioneel maar erg fascinerend. Er was speciaal een "father" overgekomen uit Pittsburgh die Scott en Cat allebei kenden van de universiteit waar ze elkaar ontmoet hadden. Deze man gaf een geweldige speech die niet alleen plechtig was maar ook op passende tijdstippen de nodige humor bezat.
Hij verklaarde Scott en Cat ook tot man en vrouw na het uitspreken van de beloftes, waarbij de bruidsjonkers en -meisjes weer naar voren moesten komen en een plechtige rij moesten vormen zijdelings van het paar.
De gehele plechtigheid duurde ongeveer een uur. Na afloop werden er foto's gemaakt en gingen we weer naar de wachtende limobus, waar een grote koeler met bier, champagne en wodka werd afgeleverd. Het kersverse echtpaar stapte ook in en de viering kon beginnen - laten we het er maar op houden dat het door de drank (die erg snel op was) één groot feest werd.
Naast het huwelijk was ook de naderende sneeuwbui onderwerp van gesprek. Nog geen twee weken eerder was er een enorme sneeuwstorm over het oosten van de VS getrokken die nogal wat problemen had veroorzaakt, maar de aankomende sneeuwbui zou wat minder erg worden volgens de voorspellingen. Desondanks maakten enkele gasten zich zorgen, omdat ze de volgende dag alweer terug naar huis moesten, wat ten dele erg ver weg was (bijv. Texas en Kentucky).
Omdat de receptie wat later begon, moesten we nog een uur extra in de limobus doorbrengen op de plaats van bestemming. Maar allereerst moesten er in de bittere kou nog snel een aantal officiële foto's genomen worden voordat de zon onder ging.
De receptie was erg druk en heel gezellig. Een band genaamd "The Quails" leverde geweldige muziek af, een mix van zowel oude als nieuwe hits, en nadat het open buffet leeggegeten was, liep de dansvloer snel vol.
Laat op de avond werd er een voor mij volkomen onbekende muziek gestart en gingen er opeens overal paraplu's open op de dansvloer, waarna iedereen als een idioot ging dansen. Later hoorden we dat dit een traditionele dans van Philly is, de "mummer's dance". Later zouden we hier nog veel meer over horen.
Rond half twaalf was het feest afgelopen en ging men weer op huis aan. Cat's vader bood ons vriendelijk aan om bij hen thuis te overnachten aangezien geen van de bruidsjonkers precies wist waar Cat's appartement was en een rit daarheen dus nogal lastig was.
Twee van Cat's familieleden boden zich aan als onze "ride" naar hun huis en waren onderweg daarheen verbaasd om te horen dat we helemaal uit Nederland waren gekomen om het huwelijk bij te wonen - een reactie die we overal kregen waar we ons verhaal deden.
Erg leuk was bijvoorbeeld de reactie van bruidsjonker Craig, toen hij vernam dat Steven en ik uit Nederland kwamen. Eerder op de dag had hij al minstens een half uur met ons in de auto gezeten toen Scott hem vertelde dat we uit Nederland kwamen. Ik moest erg lachen toen ik zijn verbaasde gezicht zag en nog harder toen hij zei dat hij dacht dat ik uit Ohio kwam.
Eenmaal bij Cat's huis aangekomen bleek dat wij de eersten waren en dat de familieleden met wie wij meegereden waren geen sleutel bezaten. Dus moesten we een kwartiertje buiten naar de inmiddels dichtgetrokken, donkergrijze hemel kijken. Gelukkig bleven de mensen even wachten totdat de rest kwam.
We sliepen die nacht heerlijk in de tweede woonkamer, die halfverdiept aangelegd was.
14 december: laatste dag in Philadelphia
's Ochtends stonden we op om verwelkomd te worden door vader, moeder, dochter Julie en één van haar vriendinnen, die ook in het huis overnacht had. Vader was al vrij vroeg buiten te horen, waar ik een schrapend geluid hoorde. Dat betekende maar één ding: sneeuw. Slechts een paar centimeter, maar voldoende om me in dit geweldige Amerikaanse huis bij deze geweldige mensen meer dan ooit thuis te voelen.
De tv stond aan en bracht groots nieuws, een tweede cadeautje naast de sneeuw: Saddam was gevangen genomen. Terwijl we aan de eettafel gingen zitten werd hierover gediscussieerd, want ook deze mensen hadden verscheidene familieleden die ofwel al in Irak zaten ofwel er binnenkort heengingen.
Naast Julie en haar vriendin schoven ook Cat's opa en oma schoven aan, want zij waren in de loop van de ochtend ook langsgekomen. Terwijl oma boterhammetjes roosterde en vader zijn beroemde roerei voor ons maakte, genoten wij van de verhalen die iedereen vertelde over de familie. Ook werd de historie van de "mummer's dance" verteld en werden we verbaasd met het nieuws dat er elk jaar op 1 januari in Philly een heuse "mummer's parade" was, waarbij duizenden mensen zich hulden in een bepaald soort carnavalskleren en er flink gefeest werd.
Rond het middaguur kwam dan eindelijk het kersverse bruidspaar opdagen, want zij hadden de bruidsjonkers uitgenodigd om een toer door Philly te gaan maken. Helaas moest iedereen maandag weer aan het werk en dus op zondag weer naar huis, dus waren Steven en ik de enigen die meekonden.
Voor Scott en Cat was dit echter helemaal geen probleem en ook zus Julie besloot mee te komen, zodat we met z'n vijven de middag in Philly gingen doorbrengen, waar het inmiddels was gaan regenen en de sneeuw langzaam verdween.
Voordat we vertrokken, hadden Steven en ik echter nog de eer om als enige buitenstaanders de opening van de huwelijkscadeau's te mogen bijwonen. Hoewel er niet heel veel tijd meer was hierna, hebben we toch nog de Liberty Bell van dichtbij kunnen bekijken en een toer door Independence Hall gemaakt. (Hierover wil ik graag nog eens uitgebreide artikelen schrijven.)
Voordat je hier binnen mag, moet je echter eerst door zware security heen. Overal zijn metaaldetectoren opgesteld en worden je tassen grondig doorzocht. Vanwege het feit dat ik een riem met metaal erin verwerkt heb en omdat mijn schoenen ook stukjes metaal bevatten, ging het apparaat toen ik er doorheen liep janken. Dan is het (overigens heel vriendelijk): armen en benen wijd en vervolgens met een ander apparaatje checken wat dat gejank veroorzaakt heeft.
Zoals ik later zou merken, was dit de voorbode van een vermoeiende trend die ik echter gelaten over me heen heb laten komen omdat ik geen zin had om bij elke controle mijn riem en schoenen uit te doen. Tip voor alle Amerikareizigers: draag geen kleding of schoeisel met metaal erin, of beperk de hoeveelheid metaal tot kleine hoeveelheden. Geld, horloges en ander edelmetaal laten het apparaat ook geheid afgaan.
Daarna zijn we naar de oudste straat van Philly gelopen die continu bewoond is geweest sinds (volgens mij) de zeventiende eeuw. Door de gestage stroom regen was dit echter niet echt meer een pretje en dus was het snel besloten dat we maar eens richting Hard Rock Cafe moesten gaan, alwaar een heerlijke maaltijd werd genuttigd.
Vervolgens reden we weer naar Cat's appartement, waar nog een taxi werd geregeld voor de volgende morgen - we moesten immers naar het busstation in Philly komen om met de Greyhound naar New York City te gaan. "Maar wacht eens even... waar gingen jullie heen? NYC? Echt waar? Daar gaan wij onze honeymoon doorbrengen!" Scott en Cat keken elkaar enthousiast aan en voordat we veel konden inbrengen was het besloten dat we elkaar daar voor een middag weer zouden ontmoeten. Ook Julie zou daarbij weer van de partij zijn.
