AA Home > Alle 50 staten > Alabama
"Law, Justice, and Prosperity": president James Garfield (1881-1881)
Door Heino OomeIntroductie: James Abram Garfield
 | "Law, Justice, and Prosperity": deze woorden, die Garfield gebruikte tijdens zijn inaugurele toespraak, zijn vereeuwigd in zijn monument in Washington D.C.. Geplaatst op een hoog voetstuk, met het Capitool op de achtergrond, kijkt Garfield uit over de straten van de Amerikaanse hoofdstad. Aan de voet van het monument zijn drie Romeinse figuren geplaatst, die ieder voor zich een stukje uit zijn loopbaan symboliseren, namelijk: wetenschapper, soldaat en staatsman. |
Als staatsman was het hem echter niet gegund om voor een lange periode het presidentiële ambt te bekleden. Garfield was nog geen jaar in functie toen het noodlot toesloeg. Hij werd de tweede Amerikaanse president die stierf aan de gevolgen van een aanslag op zijn leven.
James Abram Garfield werd geboren in Cuyahoga County, Ohio, op 19 november 1831. Hij was de jongste telg van de familie Garfield, die woonde in een armzalige boerderij. Hierdoor behoort Garfield tot het lijstje van presidenten met een zeer armoedige komaf (born in a log cabin). Hij is misschien wel de armste die ooit het presidentiële ambt heeft mogen bekleden.
Zijn vader heeft hij niet gekend, deze stierf toen hij twee jaar oud was en daardoor bracht hij zijn jeugd grotendeels samen door met zijn moeder op de boerderij. Ondanks het feit dat Garfield het buitenleven prefereerde, heeft het boerenleven hem nooit zo gezind. Hij droomde ervan zeeman te worden.
Op zijn zestiende besloot hij weg te trekken van huis om te gaan werken op de kanaalboten. Slechts zes weken duurde zijn zeemansleven, de arme Garfield was in dit tijdsbestek maar liefst veertien maal overboord geslagen, en dan te bedenken dat hij niet eens kon zwemmen.
Toch zou Garfield doorzetten en een echte self-made man worden; hij besloot meer zijn hoofd te gaan gebruiken in plaats van zijn handen. Toch was het zijn moeder die hem moest overtuigen om te gaan studeren aan de Geauga Academy in Chester, Ohio.
Om zijn studie te kunnen financieren was Garfield naast zijn studie actief als parttime docent en timmerman. Na zijn tijd op Geauga Academy vertrok hij in 1851 voor drie jaar naar Western Reserve Eclectic Institute in Hiram, Ohio. Nadat hij genoeg geld bij elkaar had gespaard belandde Garfield uiteindelijk, op drieëntwintigjarige leeftijd, op het Williams College in Williamsburg, Massachusetts, waar hij uiteindelijk met lof zou afstuderen.
Garfield was een fanatieke en serieuze student, die idealistisch was ingesteld en sympathiseerde met de antislavernij houding van de nieuwe Republikeinse partij. Naast zijn studie genoot hij van biljarten, vissen, jagen en natuurlijk van de dames. Eén van hen, zijn klasgenote, Lucretia Rudolph, bijgenaamd Crete, nam hij in 1858 tot zijn vrouw.
In zijn studententijd kwam Garfield ook in aanraking met het geloof. Op achttienjarige leeftijd werd hij gedoopt in naam van het geloof van zijn ouders, de Disciples of Christ. Garfield had een behoorlijke kennis van de bijbel ontwikkeld en is zelfs nog een tijd lekenpredikant geweest.
Na zijn afstuderen keerde Garfield terug naar zijn vroegere school, het Western Reserve Eclectic Institute, om aldaar aan de slag te gaan als docent. Oorspronkelijk was hij aangesteld als docent in klassieke talen, maar dat werd al snel uitgebreid met andere vakken, zoals Engels, wiskunde en geschiedenis. Als docent wist Garfield uiteindelijk op te klimmen tot president van het instituut. Ondanks zijn werkzaamheden, bleef Garfields zoektocht naar kennis doorgaan; in die tijd studeerde hij op eigen houtje rechten. In 1861 wist hij ook op dit vakgebied het examen met succes te doorlopen.
Twee nieuwe carrières
Ondanks het feit dat Garfield een zeer overtuigend spreker en debater was, had hij al eens laten blijken dat de politiek hem niet zo aansprak. Toch zou hij langzamerhand in de politiek rollen. Zijn eerst stap was campagne voeren in Ohio voor de Republikeinse presidentskandidaat, John C. Frémont, in 1856. Daarna, in 1859, werd het serieuzer toen Garfield belandde in de staatspolitiek door zijn verkiezing voor de senaat van Ohio.
Lang duurde zijn politieke carrière in zijn thuisstaat echter niet, door de start van de Amerikaanse Burgeroorlog sloot Garfield zich aan bij het leger van de Unie. Een logische beslissing, want Garfield was een fel tegenstander van de zowel afscheiding van de zuidelijke staten als van de slavernij. In een korte tijd bouwde Garfield een indrukwekkende militaire carrière op. Met zijn mannen behaalde hij verschillende successen tegen de geconfedereerde troepen, waaronder de slag bij Middle Creek. Promoties en onderscheidingen volgden met als hoogtepunt zijn promotie tot Major General, waardoor hij toen de jongste officier werd met deze rang.
Het einde van de Burgeroorlog zou hij als militair niet meer meemaken. In december 1863 nam Garfield, op speciaal verzoek van president Lincoln, plaats in het Huis van Afgevaardigden. Dit zou de start zijn van een indrukwekkende carrière als volksvertegenwoordiger, maar liefst acht keer werd hij herkozen, dat komt neer op ruim zestien jaar Republikeinse dienst in het Huis van Afgevaardigden.
In deze periode ontwikkelde hij nog meer politieke vaardigheden en werd een expert op het gebied van financiële zaken. Op dit gebied was hij een voorstander van het harde (vaste) geld. Toch kon Garfield, zoals vele congresleden in die tijd, niet voorkomen dat zijn naam in verband werd gebracht met het Credit-Mobilier schandaal (zie Grant). Hij zou hierbij een klein bedrag hebben aangenomen van het bedrijf, maar zijn betrokkenheid zou altijd twijfelachtig blijven.
Tijdens de verkiezingen van 1876, de meest corrupte verkiezingen ooit in de Amerikaanse geschiedenis, steunde Garfield zijn partijgenoot Rutherford Hayes die uiteindelijk zou ook de verkiezingen zou winnen. Garfield diende in de commissie die onderzoek deden naar de verdeling van kiesmannen in enkele zuidelijke staten. Uiteindelijk werd besloten, mede dankzij Garfield, dat de kiesmannen en daarmee de overwinning aan Hayes werd toebedeeld (onterecht overigens).
De laatste stap: het presidentschap
Dat Garfield de opvolger van diezelfde Hayes zou worden, daar had hij op de dag van de Republikeinse conventie geen flauw benul van. Eigenlijk was hij daar aanwezig om de nominatie van zijn vriend John Sherman te bewerkstelligen, maar het zou anders verlopen.De strijd om de nominatie zou zich afspelen tussen kandidaten van de verschillende stromingen binnen de Republikeinse partij. Voormalig president Ulysses S. Grant namens de Stalwarts, James G. Blaine voor de Half-Breeds en John Sherman de kandidaat van Garfield.
Pas na vierendertig stemmingen kwam er een onverwachte wending: de afgevaardigden van Wisconsin steunden opeens Garfield met als gevolg dat in de daaropvolgende ronde de stemming begon om te slaan. Uiteindelijk na zesendertig stemmingen werd de knoop doorgehakt en werd Garfield verkozen tot de Republikeinse presidentskandidaat. Dit was de eerst keer in de geschiedenis dat de toekomstig president bij zijn nominatie aanwezig was.
Afbeelding van de inauguratie van James Garfield
Vanzelfsprekend moesten er concessies worden gedaan aan de verliezende stromingen en daarom werd Chester A. Arthur namens de Stalwarts genomineerd voor het vice-presidentschap. De tegenpartij, de Democraten, hadden de oud-generaal uit de Amerikaanse Burgeroorlog Winfield Hancock genomineerd voor het presidentschap.
Tijdens de verkiezingen ontliepen beide kandidaten elkaar niet veel. Slechts een kleine 10.000 stemmen maakte het verschil. De staat New York was in deze verkiezingen van cruciaal belang: wie New York zou binnenhalen zou met een ruime meerderheid aan kiesmannen tot president worden verkozen.
Garfield wist dankzij de hulp van de zeer invloedrijke New Yorkse politicus Roscoe Conkling New York binnen te halen. In ruil daarvoor moest Conkling inspraak krijgen op iedere benoeming van een federale post.Dankzij New York behaalde Garfield de overwinning en werd op 4 maart 1881 beëdigd tot de twintigste president van de Verenigde Staten.
In zijn inaugurale toespraak maakte Garfield duidelijk de koers van zijn voorganger te willen volgen, door hervorming van de ambtenarij zich ten doel te stellen. Een lastig karwei, Garfield had immers nog een belofte na te komen aan Conkling. Het gedonder over de verdeling van de ministersposten zou Garfield de nodige ellende bezorgen.
Garfield weigerde echter zomaar aan Conkling toe te geven; in tegenstelling, hij zou de New Yorkse senator tegen gaan werken. Conklings adviezen werden in de wind geslagen en zijn aartsrivaal James G. Blaine (Half-Breeds) werd benoemd tot minister van Buitenlandse Zaken. Conkling was hier allerminst blij mee, maar kreeg het nog zwaarder te voorduren.
Het conflict laaide weer op toen Garfield besloot te proberen de federale autoriteit meer grip te geven op de New Yorkse douane. Hij maakte een lijst met benoemingen voor de douanediensten waaronder veel vrienden van Conkling, maar aan het hoofd zou Conklings aartsrivaal William H. Robertson benoemd worden. Dit was tegen het zere been van de senator, die de douane van New York als zijn gebied beschouwde.
Conkling probeerde via de senaat de benoemingen te blokkeren, maar Garfield zette echter op zijn manier de senaat voor het blok. De keuze was simpel; bevestig de benoeming van Robertson of alle benoemingen van de vrienden van Conkling waren eveneens van de baan.
Conklings laatste zet was zijn ontslag uit protest. Hij vertrouwde erop dat hij herkozen zou worden en zo opnieuw steun zou krijgen. Het liep echter anders: Conkling werd gepasseerd en keerde niet terug in de senaat. De eerste slag was voor Garfield, maar zijn overwinning was compleet toen de senaat de benoeming van Robertson alsnog bevestigde.
Garfield kon echter niet voor elkaar krijgen dat zijn eigen regering vrij van corruptie bleef. Zijn minister van postzaken, Thomas L. James, had zich schuldig gemaakt aan omkoperij in het Star Route schandaal.
Uiteindelijk is Garfield het slachtoffer geworden van zijn rivaliteit met Conkling en de Stalwarts en zijn kritische houding wat betreft het functioneren van de ambtenarij.
Het fatale schot
Op 2 juli 1881 werd Garfield in de rug neergeschoten toen hij gezamenlijk met zijn minister James G. Blaine naar de trein liep in Washington's Baltimore and Potomac train station, voor een bezoek aan het Williams College. Garfield was het slachtoffer geworden van een teleurgestelde emotioneel verwarde Charles J. Guiteau, die was geweigerd voor een baan als Europees consult. Guiteau beschouwde zijn daad niet als moord, maar als de wil van God.
De president stierf echter niet direct aan zijn verwondingen, dus er was nog hoop om zijn leven te redden. Hij werd overgebracht naar het Witte Huis om hem aldaar te verzorgen. In de maanden na de aanslag werd er alles aangedaan om de president weer op te lappen, zo werd er een koelinstallatie geïnstalleerd voor een goede kamertemperatuur en men werd in Washington D.C. overstroomd met allerlei adviezen en middeltjes ter bevordering van Garfields gezondheid.
Het grootste probleem was echter dat men de kogel niet kon vinden. Voor dit probleem werd Alexander Graham Bell, de uitvinder van de telefoon, ingeschakeld. Hij had een metaaldetector ontwikkeld, maar ook dit technisch hoogstandje had geen succes. De president lag namelijk op een bed met metalen springveren, deze belemmerde het functioneren van het apparaat. De gehele natie leefde mee met de president, zelfs in Europa drong het nieuws van de Garfields slechte toestand door.
Garfields dood leek onafwendbaar. Als laatste poging werd hij per trein naar de kust van New Jersey gebracht, in de hoop dat de zeelucht hem goed zou doen. Uiteindelijk stierf Garfield op 19 september 1881 aan de gevolgen van de aanslag en bloedvergiftiging. Zijn laatste woorden, die hij uitspraak tegen zijn stafchef, waren typerend voor zijn lijden, namelijk: Oh Swaim, there is pain here, oh, oh Swaim.
Standbeeld van James Garfield in Washington DC
Guiteau wachtte hetzelfde lot als Garfield, hij werd ter dood veroordeeld en opgehangen. De natie was geschokt door de dood van Garfield en het stimuleerde kranten meer te weten te komen over hun voormalig president. Zelfs bijzonderheden, zoals het feit dat Garfield zijn vrienden vermaakte door met de ene hand Grieks en met de andere Latijns te schrijven, werden gepubliceerd.
De impact van zijn dood zou echter wel hetgeen bewerkstelligen waar Garfield als president voor geknokt had, namelijk hervorming van de ambtenarij. In 1883 volgde de Pendleton Civil Service Act, waarin een begin werd gemaakt met opstellen van regels voor benoeming van federale posten.
Eindbalans
Het is moeilijk een goede balans op te maken, omdat Garfield te kort president is geweest. Garfield had in ieder geval genoeg kennis, ervaring en vaardigheden voor een politieke loopbaan. De periode na de burgeroorlog werden gedomineerd door het congres, corruptie en zwakke presidenten.
Garfield was ook niet één van de sterkste presidenten, maar heeft er duidelijk het beste van willen maken. Dat zijn dood mede ervoor nodig was om hervormingen te realiseren is triest, maar tenminste iets. Hoe zijn presidentschap verder zou zijn verlopen is een kwestie van speculeren en dat is mijns inziens zinloos.
