AA Home > Reizen en vakantie > Visuminformatie > Emigratieverhaal Dennis
Emigreren naar Amerika: een verhaal (deel 3)
Hoe je je leven grondig ondersteboven kunt gooien
Oh, er is maar weinig voor nodig hoor. Je leven kan erg snel een andere wending nemen en al je plannen veranderen. Een verhuizing, een nieuwe liefde, een nieuwe baan. Of natuurlijk de mededeling dat je een grote kans maakt om naar de Verenigde Staten te verhuizen - permanent!
Tot mijn grote verbazing begon de brief uit Kentucky met "Congratulations!". Ik was één van de circa 100.000 gelukkigen die doormocht naar de tweede ronde van de greencardloterij.
Tweede ronde? Wat? Ja, het is een grote misvatting om te denken dat je al gewonnen hebt als er een brief van het KCC op je mat valt. Er zijn dan wel 50.000 visa beschikbaar, maar toch pikken ze er in Kentucky 100.000 "winnaars" uit. Het gebeurt namelijk zeer regelmatig dat er potentiële winnaars afvallen.
Hoewel het niet in de initiële eisen van deelname staat, moet je als winnaar wél aan een aantal vereisten voldoen. Niet alleen moet je de middelbare school succesvol afgerond hebben, je moet ook nog eens voldoende financiële middelen hebben, kerngezond zijn en geen crimineel verleden bezitten.
De instelling van de Amerikaanse overheid is dat ze in principe iedereen willen toelaten die geen last wordt voor de Amerikaanse belastingbetalers. Als je dus jezelf niet kunt onderhouden tijdens de beginfase, of als je veel gebruik moet gaan maken van de medische instellingen, of als er een kans is dat je zonder toestemming waardeproducten gaat verwijderen uit een Amerikaans huis, dan willen ze je niet hebben.
Klinkt hard? Jazeker. Maar zonder ironie: het is volkomen terecht. Ik zou er zelf ook niet aan mee willen betalen dat iemand voor spek en bonen naar mijn land komt en daar vervolgens de belastingen of verzekeringskosten de hoogte injaagt.
Er is overigens nog een tweede reden dat er 100.000 winnaars getrokken worden. Niet alleen voldoet een deel van de kanshebbers niet aan de vereisten, er zijn ook nog eens veel lafbekken die bij het zien van het winnende lot hun prijs niet meer durven te claimen. En dáár maak ik me het meest boos over.
Zie je, er zijn mensen die echt HEEL GRAAG naar de VS zouden willen verhuizen en daar heel veel voor over hebben. En die gebruiken de loterij als een legitiem middel om dit te proberen. Maar helaas is er daarnaast een tweede groep. Een groep die zegt: ach, ik heb niks te verliezen, ik probeer het gewoon. En als ik win? Dat zie ik dan wel weer.
Zo'n persoon ontneemt dus een legitieme deelnemer de kans op een greencard op het moment dat hij/zij wint en die kans vervolgens niet aanneemt. En dat is mijns inziens een zeer kwalijke zaak.
Tijd voor het opmaken van een korte balans.
- Doe alleen mee als je ook echt van plan bent om je woorden in daden om te zetten als je wint. Je krijgt dan de eenmalige kans om een permanente verblijfsvergunning voor de Verenigde Staten in je bezit te krijgen; als je die kans niet aanneemt, zul je het in de toekomst zeer moeilijk krijgen om alsnog een verblijfsvergunning voor de VS te krijgen. Er wordt een dik dossier over je persoontje aangelegd en er zal ze niets ontgaan.
- Wees voorbereid op een zorgvuldige achtergrondcheck als je tot de winnaars behoort. Hoe vervelend ook: als je geen diploma van de middelbare school hebt, als je een lang strafblad hebt, als je al eens de toegang tot de VS ontzegd is, als je een medische aandoening hebt of als je nog lang moet sparen voordat je iets hebt dat je ook maar enigszins als "vermogen" kunt betitelen: vergeet het maar. Doe niet mee.
- Realiseer je dat je, als je wint, NAAR DE VERENIGDE STATEN GAAT. Da's dik 5.000 kilometer van Nederland verwijderd. Je kunt niet even snel een bakkie doen bij je familie of vrienden als je in de VS woont. Als er iets gebeurt met een geliefde of bekende, zal het minstens 24 uur duren voordat je erbij kunt zijn. Je zult veel mensen maanden of jaren niet meer zien en veel contacten zullen op den duur verwateren. Je gaat je bekende omgeving achterlaten, je huis verkopen, je baan opzeggen. Met andere woorden: je leven zal ingrijpend en permanent veranderen.
Ben je er nog? Goed, dan gaan we vrolijk verder!
In het pakket van het KCC zitten een hoop papieren die je zorgvuldig moet invullen. Vergeet daarbij de vragen 10 en 11 niet: je móet een adres in de VS opgeven. Bij vraag 10 je eigen adres, maar als je die nog niet hebt (en wie heeft die wel?), dan kun je bij vraag 11 een alternatief adres opgeven. Het adres van een familielid in de VS, of een vriend(in) of bekende.
Ik verzuimde deze vragen in te vullen, met verstrekkende en bijna fatale gevolgen.
Hoewel je de papieren niet binnen een bepaalde termijn terug hoeft te sturen, raad ik je aan om dit uiterlijk binnen een maand te doen. De reden: in september beginnen ze met het houden van de eerste interviews, en daar wil je niet te laat voor zijn.
Als je wilt weten wanneer je ongeveer aan de beurt bent voor je eigen interview, moet je goed naar je "casenumber" kijken. Daar staat iets in de trant van jaartal+"EU"+vijfcijferig getal. In de loterij waaraan ik deelnam, was het zo dat een nummer onder de 14.000 in de periode september t/m december aan de beurt kwam en een nummer t/m 20.000 in de periode tussen januari en eind mei. Nummers boven de 30.000 moeten zich zorgen gaan maken of ze nog wel op tijd aan de beurt komen; in augustus zijn namelijk de laatste interviews.
In mijn geval waren de papieren binnen een week weg, waarna het lange wachten begon. Je hoort daarna namelijk niets meer tot het moment dat je een interviewafspraak krijgt. Je moet tijdens die periode wel een aantal persoonlijke gegevens verzamelen, bijvoorbeeld een geboortebewijs, een bewijs van goed gedrag, een door de bank ondertekende brief met daarop het overzicht van je financiële situatie, enzovoorts.
Let op: deze gegevens mogen allen niet ouder zijn dan 6 maanden op het moment van je interview. Dus hoewel je best al vroeg mag beginnen met het verzamelen hiervan, kun je beter wachten totdat je ongeveer weet wanneer je interview zal plaatsvinden. Gebruik hiervoor het Visa Bulletin van het State Department, dat je op hun site kan vinden (adres aan het eind van deze nieuwsbrief).
In de periode juli 2003 - maart 2004 ging mijn leven dus weer zijn gewone gang: nieuwe baan, verhuizing, dat soort zaken. Hoewel het hele Amerikagebeuren natuurlijk permanent in mijn achterhoofd aanwezig was, vergat ik op sommige momenten bijna wat er aan de gang was.
Tot begin april 2004.
