AA Home > Reizen en vakantie > Visuminformatie > Emigratieverhaal Dennis
Emigreren naar Amerika: een verhaal (deel 2)
Vanaf dat moment was ik dus ook compleet overstag. Alle vooroordelen die ik nog over de VS had, werden verpletterd door de mensen die ik in Kentucky ontmoette. Ze waren niet preuts (ik heb nog nooit zulke open en eerlijke gesprekken over seksualiteit gehoord), niet intolerant (zelfs de meest religieuze persoon die ik ken accepteerde en respecteerde mijn in hun ogen afwijkende idee over (het niet bestaan van) God), niet patriottisch (velen gaven ruiterlijk toe dat ze zich schaamden voor hun land en zonder uitzondering spraken ze hun bewondering voor Nederland uit) en absoluut niet oppervlakkig (ik heb met een groot aantal mensen tot de dag van vandaag, 6 jaar later, contact).
Zeker, ik was natuurlijk terecht gekomen in een meer dan gemiddeld bevoordeelde groep mensen van voornamelijk blanke oorsprong die een goede opleiding genoten, maar de bestaande vooroordelen zoals ze hier zo vaak over "alle" Amerikanen heengesmeerd worden bleken absoluut onwaar. Ik kan in complete overtuiging zeggen dat ik in de VS de meest liberale en minst kapitalistische mensen ontmoet heb die ik ooit heb mogen leren kennen.
Ik hoef waarschijnlijk niet meer te zeggen dat ik in december met meer dan gewone tegenzin weer terugging naar Nederland.
Hoe kom je terug?
Na mijn verblijf in de VS moest ik - als arm studentje - even bijkomen van de geleden financiële schade, en ik kon pas in 2000 terug voor een korte vakantie. Tegen die tijd had ik echter al besloten dat ik meer wilde dan één vakantie per jaar. Er was geen dag voorbij gegeaan dat ik niet etrugdacht aan mijn tijd daar en ik leed aan heuse heimwee.
Het was tegen die tijd dat ik per ongeluk tegen de Greencard Lottery aanliep. Voor degenen die niet weten wat dat is: dit is een door de Amerikaanse overheid gesanctioneerde loterij waarop iedereen zich mag inschrijven en waarvan de hoofdprijs een permanente verblijfsvergunning voor de VS is.
Je mag één keer per jaar meedoen aan de loterij. Per keer (jaar) worden er 50.000 visa vergeven, maar die moeten verdeeld worden onder maar liefst 8 tot 10 miljoen inzenders. Een kleine rekensom vertelde me dat de gemiddelde persoon ongeveer 2 eeuwen moet meedoen om redelijkerwijs kans te kunnen maken op zo'n visum, maar als je Amerikagek bent laat je je hierdoor niet afschrikken.
In 2000 deed ik voor het eerst mee aan deze loterij, hoewel ik nog steeds aan het studeren was. Hoewel ik in mei/juni 2001 gespannen naar de brievenbus keek - want rond die periode krijgen de winnaars bericht - kan ik achteraf zeggen dat ik blij ben dat ik toen niet won. De tijd was er nog niet rijp voor.
In september 2001 studeerde ik af en dus deed ik in oktober weer mee met de loterij. Maar ondertussen begon ik ook andere mogelijkheden af te tasten, met als meest veelbelovende de optie om via mijn werkgever naar het buitenland te gaan. Dus ging ik solliciteren bij grote, internationale bedrijven die ook in de VS vertegenwoordigd waren.
Uiteindelijk kwam ik echter een paar maanden later bij een klein IT-bedrijfje terecht. Het jaar 2001 was geen goed jaar om af te studeren, de economische crisis was begonnen en er was weinig vraag naar een jonge deskundige op het gebied van bedrijfscommunicatie.
Dit kleine IT-bedrijfje bood echter een unieke kans: je kreeg een viermaandse opleiding op het gebied van SAP (een enorm IT-pakket dat alle informatie- en communicatiestromen binnen een bedrijf electronisch weergeeft), waarna je ingezet wordt bij een international met als uiteindelijk doel om daar in dienst te treden.
Dus begon ik in januari 2002 met mijn opleiding en in juni 2002 kon ik beginnen bij Philips. Daar waren ze bezig met een enorme operatie om de verschillende implementaties van SAP te integreren en dat was een mooi startpunt. Helaas liep het allemaal echter niet zoals gepland: na een jaar noeste arbeid was het project afgerond en werden alle externe consultants er zonder pardon uitgezet.
Het project had enorme hoeveelheden geld opgeslokt en met de verdieping van de economische crisis werd er binnen deze tak van Philips zelfs een sollicitatiestop ingevoerd.
Mijn kansen op een loopbaan in de VS via Philips waren daarmee verkeken.
Hoewel ik snel ingezet kon worden bij een andere opdracht was het Philips-fiasco een flinke domper. De kans om naar de Verenigde Staten te gaan via een internationale werkgever was immers flink afgenomen en ik kon mijn plannen in feite voorlopig in de ijskast zetten.
Ik had echter (inmiddels als macht der gewoonte) in oktober weer meegedaan met de loterij. In tegenstelling tot de vorige jaren was ik nu echter veel te druk bezig met mijn werk en andere zaken om naar de brievenbus te kijken.
Toen dus eind juni een brief van het Kentucky Consular Center op mijn deurmat belandde, was de verrassing des te groter.
