AA Home > Geschiedenis > Fourth of July
Fourth of July: Independence Day, Onafhankelijkheidsdag
De 4e juli is Independence Day in de Verenigde Staten: Onafhankelijkheidsdag. Op deze pagina leest u de geschiedenis van deze dag na en welke plaats de Fourth of July in het Amerika van vandaag heeft.
De 4e juli is (naast kerstmis) de enige vrije dag die werkelijk massaal in Amerika gevierd wordt. Inmiddels gaat de geschiedenis van deze feestdag al ruim 225 jaar terug: naar 4 juli 1776.
De French and Indian War
De Verenigde Staten van Amerika is opgebouwd uit een smeltkroes van culturen, maar de allereerste permanente kolonisten waren toch voornamelijk de blanke West-Europeanen. Zij kwamen vanaf 1607 voor het eerst naar de Nieuwe Wereld om een permanente kolonie te vestigen (al wisten ze dat zelf toen nog niet).
Al rond 1670 bleek dat de Engelsen veruit de grootste groep kolonisten in de Nieuwe Wereld hadden, en tijdens de volgende eeuw bouwden Groot-Brittannië haar gebied steeds verder uit. Daarbij werden onfrisse parktijken niet geschuwd: de Indianen werden en masse aangevallen en 'verplaatst' naar reservaten (of ze werden simpelweg naar het westen gedrongen).
 Pontiac, een Indiaanse rebellenleider (1763) |
Een goed voorbeeld van zo'n uitbreiding is de French and Indian War die woedde tussen 1754 en 1763. Tijdens deze oorlog gooiden de Britten de Fransen uit het noorden en oosten van wat nu de VS is. De onfortuinlijke Indianen die zich aangesloten hadden bij de Fransen wachtte hetzelfde lot, en Groot-Brittannië had weer een groot stuk land gewonnen.
Erg makkelijk was dat natuurlijk niet gegaan: de oorlog had het moederland bergen geld gekocht. De Britse nationale schuld schoot van 75 miljoen pond omhoog naar 137 miljoen pond. Aangezien de Britse regering vond dat de oorlog voornamelijk voor de kolonisten gevochten werd, vond men het niet meer dan eerlijk dat de kolonisten ook mee zouden betalen aan de kosten van de oorlog.
De oorsprong van de belastingheffingen
Allereerst werd het smokkelen waaraan veel Amerikaanse schepen deden aan banden gelegd. Het gesmokkel kostte de Britse staatskas veel geld en maakte het Britse kapiteins moeilijker om winsten te maken op hun ladingen.
Deze actie, in oktober 1763, werd snel gevolgd door de Proclamation of 1763. Deze proclamatie werd opgesteld door de Britse zaakwaarnemer in Amerika om de Indiaanse incursies in het Britse territorium terug te dringen. De Indiaanse oorlogen kostten de Britse staatskas teveel geld.
De oplossing daarvoor was, aldus de Britse kroon, om de kolonisten te verbieden de gebieden ten westen van de Appalachen te koloniseren. Tegelijkertijd moesten er meer Britse soldaten ('redcoats', vanwege hun rode uniformen) langs de frontier geplaatst worden. Maar wie moest die soldaten betalen? Zaakwaarnemer George Grenville vond dat de kolonisten dat maar zelf moesten doen, aangezien de soldaten er voor hun bescherming waren.
De Sugar Act en de Stamp Act
 Stamps zoals vereist door de Stamp Act |
In 1764 verordonneerde hij daarom de Sugar Act, dat als belangrijkste gevolg had dat de kolonisten importbelasting moesten betalen over enkele veelgekochte goederen: koffie, suiker, wijn. Daarnaast beperkte hij het door de kolonisten gebruikte eigen geld (privé-schuldbrieven), wat het moeilijker maakte om de belastingen te betalen.
Op de Sugar Act volgde in 1765 de Stamp Act, waardoor de kolonisten nu ook belasting moesten betalen over goederen die zij zelf produceerden, bijvoorbeeld kranten, pamfletten, boeken, testamenten en universiteitsdiploma's. Hij verklaarde de noodzaak van deze directe belastingen door te zeggen dat de Britten in het moederland al sinds jaren exact zo'n zelfde belasting betaalden.
De Amerikaanse reactie
Bij de Amerikaanse kolonisten vielen deze beslissingen echter niet goed. Langzaam maar zeker kwam er in kleine vorm protest op gang, o.a. van schrijvers en in kolonistenbijeenkomsten. In eerste instantie was dit protest niet gewelddadig, maar dit veranderde naarmate er meer belastingen geheven werden.
Degenen die de belastingen inden werden lastiggevallen en gedwongen af te treden, of men weigerde simpelweg de belasting te betalen. De Amerikanen vonden dat ze 'taxation without representation' hadden - belastingen zonder parlementaire vertegenwoordiging in Londen. Dat was natuurlijk waar, want er was geen Amerikaanse afgezant in het Britse parlement.
Dat kon ook niet, want hoe kon een Amerikaanse afgezant in Londen reageren op wat er in de koloniën gebeurde? Satellietcommunicatie was er in de 17e eeuw niet, dus kostte het minstens zes weken voordat een bericht uit Amerika in Londen aankwam. De Amerikanen begrepen dit ook, en wisten dus dat hun eis van representatie zonder waarde was.
Sterker nog, ze wilden niet eens dat er een Amerikaanse afgezant in het parlement kwam. Immers, wat kan één afgezant doen tegen het hele parlement? Hij zou zonder meer bij elke kwestie weggestemd worden door de Britten, die meestal helemaal niet zoveel met de Amerikaanse koloniën hadden.
De provinciale conferenties
Verscheidene provinciën brachten commissies op de been (zowel onafhankelijk als tezamen) waarin de belastingmaatregelen één voor één afgewezen werden. Ze eisten van de Britse regering dat de belastingheffing aan de respectievelijke provincies overgelaten werd, daar een Amerikaanse afgezant in het Britse parlement niet zou voldoen.
Om dit kracht bij te zetten, organiseerde men een koloniale boycot. Vanaf 1 november 1765 viel de koloniale handel compleet stil omdat men weigerde aan de Stamp Act te voldoen - en dus geen recht had goederen te vervoeren of kopen.
In maart 1766 werd de Stamp Act teruggetrokken door het parlement in Londen. Hoewel dit een kleine overwinning was voor de Amerikanen, zat hierbij een adder onder het gras: de Britten stelden een declaratie op waarin ze stelden dat de regering nog steeds het recht had om om het even welke belasting te heffen op al haar onderdanen.
Dit viel niet goed bij de Amerikaanse kolonisten, die nu in begonnen te zien dat er in de toekomst weer een Stamp Act op de loer kon liggen. Al in 1767 werden nieuwe belastingen geheven, waardoor de Amerikaanse tegenstand alleen maar begon toe te nemen.
De crisis van 1773
De druppel die de emmer deed overlopen kwam uiteindelijk voort uit de Tea Act van 1773. Een relatief onbelangrijke wet die een minieme belasting hief op thee die in Amerika ingevoerd werd leidde direct tot het pad naar onafhankelijkheid.
Tot 1773 moest geïmporteerde thee uit Azië via Engeland vervoerd worden, wat de Amerikanen veel extra geld kostte. Om de kosten te verlagen werd voorgesteld een kleine belasting op de thee te heffen en deze direct naar de koloniën te vervoeren. Hierdoor zou de Britse regering extra geld ontvangen, terwijl de Amerikanen minder geld voor de thee hoefden te betalen.
De kolonisten reageerden echter anders dan verwacht: het waren niet de kosten die telden, maar het principe. De Britten hadden geen recht belasting te heffen, alleen de provinciën zelf konden dit.
Toen dus een lading thee aankwam in de haven van Boston, blokkeerden Amerikaanse protestanten de haven, waardoor de thee niet gelost kon worden. Maar volgens de Britse wet moesten na 20 dagen onafgeleverde goederen alsnog ontladen worden en bij publiek opbod verkocht worden.
De thee-inspecteurs verwachtten dus dat het resultaat van de blokkade een publiekelijke veiling zou zijn en dat uit de opbrengst van deze veiling de belasting alsnog betaald zou worden.
Helaas voor hen hadden de kolonisten een ander plan - en op 16 december 1773 trad dat plan in werking.
Deel 2: Het pad naar de onafhankelijkheid
